روزگار عجیبی شده....
نمیدونی کی راست میگه کی دروغ
نمی دونی حرف های چه کسی رو باور کنی
به آینده ای که وعده میدن امید داشته باشی یا.....
فقط این رو میدونم که ما آدما یک بار فقط فرصت داریم تا زندگی کنیم
در این عمر چندین ساله فقط یکبار ۱۸ سالگی اتفاق میفته یک بار ۲۵ سالگی رو تجربه میکنی؛ خیلی چیزها هست که در یک سن خاص برات جذابه و اهمیت داره اما وقتی شد ۳۰ سالت دیگه دنیای یه آدم ۲۵ ساله برات جذاب نیست و از اون فقط یه حسرت که ماندگار هست. و همینطور ادامه داره تا لحظات آخر عمر که یهو به خودت میای و میبینی به تهش رسیدی وقتی ام به عقب نگاه میکنی یه عمر حسرت خودنمایی میکنه.
اونوقت هست که پشیمون میشی از راهی که اومدی و دوست داری برگردی از اول شروع کنی
انگار که خیلی از ما آدما بلد نیستیم زندگی کنیم هیچکس بهمون نگفت هیچکس یادمون نداد که چجوری زندگی کنیم نه فقط زنده باشیم...
یه دسته از آدما هستند که وقتی پای حساب کتاب زندگی وسط میاد میبین که دنیا و آخرتشون هردو نابود شده نه از این دنیا بهره ای بردند نه از سرای باقی!!!
و این حکایت خیلی از ما هست.....
